Schiphol
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Richard en Marieke
05 Juli 2010 | Nederland, Nieuwerkerk a/d IJssel
In die slurf was ik behoorlijk aanwezig. Ik stond te zingen en neuriën, te springen en te wiebelen en toen ik ook nog gebeld werd door Ries' zus, werd ik helemaal ongeduldig. Helaas ging het daar allemaal niet sneller door, dus Richard moest minutenlang naast zijn ongeduldige vriendin blijven staan, hihi. De arme jongen.
Aan het einde van de slurf werd een paspoortcontrole gehouden. Het meisje dat Ries' paspoort controleerde kwam ook uit Nieuwerkerk. Toevallig hè? Ik vond het wel grappig.
Voor de tweede paspoortcontrole (de 'echte', bij de douanehokjes) stonden hele lange rijen. Richard moest ook nog even plassen (2 keer! - misschien toch ook een beetje zenuwachtig), dus het duurde even voor we überhaupt in één van de rijen stonden. Toen we eenmaal in een rij waren gestapt, ging het heeeeeel snel. Stapje voor stapje kwamen we dichterbij de hokjes. En met ieder stapje konden we een groter deel zien van de wachtende mensen. En ja hoor, het lukte me (al springende en op mijn tenen staand) om mijn vader te herkennen! Zo stond ik dus al voor de hokjes t stuiteren. Met de videocamera in de hand ben ik vervolgens achter Richard aan voorbij de controle gegaan. En toen zwaaien!!! Pa zag mij ook, dus hij terugzwaaien. Dat was al heel leuk. Later hoorde ik dat we daar ook gespot waren door Ries' moeder en zus, maar ik heb hen helaas niet in de menigte kunnen herkennen.
Een paar seconden later konden we onze bagage zo van de band plukken. Het leek of we de eerste waren, omdat de band verder helemaal leeg was. Maar we hadden het zo rustig aan gedaan, dat we tot de laatsten behoorden. Voor ik het wist had Richard al een karretje te pakken, hebben we razendsnel de tassen van de loopband gegrist en zijn we naar een uitgang gelopen. We twijfelden een klein beetje over de te kiezen deur, maar we bleken goed gekozen te hebben.
De deuren door en dan sta je ineens oog in oog met je moeder. En je vader. En je broertje. En Edith en Jessica. En Marc en Sandra. En Theo en Hennie. En Wil, Miranda en de kleine Demi. En Rob en Marcelle. En Leo. En Ed. En ... De rest laat zich raden. In eerste instantie zag ik alleen mijn moeder (was ook moeilijk te ontwijken) en pas daarna m'n vader, en de rest. Je begrijpt: er zijn wat tranen gevallen en knuffels en kussen gegeven. Ik was drukker dan ooit tevoren, maar gelukkig niet zo hysterisch als bij vertrek. Ik liep van deze naar die en wilde iedereen aandacht geven. Ik vond het zó gaaf dat het zo druk was! Dat had ik echt niet verwacht. Het voelde heel bijzonder.
Nu zijn we ruim twee weken terug en ook daarover heb ik nog wel wat te vertellen. Tenslotte willen we jullie ook graag heel gedetailleerd vertellen hoe jullie sponsorbijdragen besteed zijn. Houd de site dus nog even in de gaten!
-
05 Juli 2010 - 20:02
Mama:
HOi,
Vanaf die deuren, klopt het helemaal, ik begreep dat ze om mij gelachen hebben, maar ook ik stond te stuiteren, want weten jullie hoelang 26 weken zijn?????????nou ik wel.
We houden de verhalen in de gaten.
liefs moeders en vaders -
06 Juli 2010 - 09:11
Helga:
Zeker wel erg wennen weer nu? Ik lees jullie verhalen allemaal nog steeds! -
08 Juli 2010 - 19:58
Joost & Fam.:
Nice to have you back guys! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley