Ndefweya ukushita amenshi (I want to buy water)
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Richard en Marieke
06 April 2010 | Zambia, Livingstone
Oke, waar moet ik nu gaan beginnen? Ik zou wel een verslag van minuut tot minuut willen schrijven, want er is zoveel gebeurd in Livingstone! Richard heeft al verteld over de 'lion encounter' en de helikoptervlucht (waar mijn maag niet echt tegen bestand was). Ook heeft hij de olifantenrit beschreven (waar ik heus wel van onder de indruk was hoor!) en verteld dat we een game walk gingen doen. Laat ik daar dus maar gaan beginnen.
We werden opgehaald door gidsen Tony (Brits) en Palata (Zambiaan) en chauffeur Clive. Tony vertelde ons meteen dat we 'unfortunately' de enige twee klanten voor deze game walk waren. Vonden wij natuurlijk helemaal geen probleem! Gewoon 2 gidsen tot je beschikking, 1 chauffeur en 1 'guard' - deze kwam er later nog bij. De guard moest 'at all times' voorop lopen, want hij was gewapend. Mocht er iets gebeuren, dan zou hij een waarschuwingsschot kunnen lossen, terwijl Tony en Palata ons in veiligheid zouden brengen. Als je dat hoort, dat veiligheidspraatje vooraf, moet je toch wel even slikken hoor! Je realiseert je dan goed dat je in de echte bush gaat rondlopen, dat het geen burgers bush is, zeg maar en dat het kan gebeuren dat... Nou ja... het is allemaal goed gegaan, want we zijn er allebei nog, haha.
We hebben ruim 3 uur rond gelopen in de Afrikaanse bush. Alleen al het wandelen op zich is schitterend: de omgeving is zoooo mooi! We hebben enorm genoten van de natuur: bijzondere bomen (o.a. de bekende Baobab), bloemen, uitgestrekte savannes... schitterend!
Tony en Palata hebben ons heel veel verteld over verschillende bomen, wat ik helaas niet allemaal goed onthouden heb. Zo is er een boom die gif afscheidt wanneer er van gegeten wordt, maar ik weet de naam niet meer. Olifanten hebben zichzelf hierdoor aangeleerd hele takken van die bomen (en alle anderen) af te rukken, om te voorkomen dat de boom zijn gif kan gaan produceren.
Natuurlijk hebben we niet alleen naar bomen en planten gekeken: we hebben ook de vlinders, vogels en insecten uitgebreid bestudeerd. Maar het gaafste van alles was natuurlijk het wild: gnoe, giraf, 'waterbuck', impala, warthog (wilde zwijnen), 'water monitor lizard', nijlpaard - we hebben het allemaal gezien. Heel bijzonder!
De gamewalk hebben we op vrijdag gedaan. Nu waren we dus al 4 dagen in Livingstone zonder de Victoria Falls bezocht te hebben. Beetje vreemd eigenlijk, dus dit stond voor zaterdag dan eindelijk op ons programma. Helaas liep het allemaal weer eens anders, hihi, zoals wel vaker in dit land.
We wilden 's morgens eerst geld pinnen en dat gaf zoveel problemen, dat we daar pas rond 13.00 uur mee klaar waren - niet geslaagd overigens. In heel Livingstone is het niet mogelijk met je Mastercard geld uit de muur te halen. Beetje apart, maar goed. We waren nog niet blut, dus er was niet een enorm probleem ontstaan of zo, maar het duurde gewoon allemaal erg lang - we hebben namelijk wel alle banken geprobeerd.
Omdat het al zo laat was, wilden we de Falls niet meer doen - je wilt tenslotte wel waar voor je geld. We hebben dat dus uitgesteld tot zondag en zijn op zaterdag (uit pure verveling) het Livingstone Museum in gegaan. Ik vond het nog best we interessant eigenlijk: de ontstaansgeschiedenis van de mens in Zambia, de overgang van dorpsleven naar stadsleven (lees: traditioneel naar westers) en de opinies daarover, de 'circle of life' inclusief een heleboel opgezette dieren, witchcraft, het leven van dr. David Livingstone, het ontstaan van de republiek Zambia - het werd er allemaal uitgebreid uit de doeken gedaan. Ries vond er geen bal aan, maar ja... je moet wat voor je meisje over hebben he?
Zaterdagavond dachten we leuk naar het casino te gaan. Deels omdat we het leuk vinden Blackjack te spelen en deels om met de mastercards geld te kunnen opnemen. Helaas was het casino de meest treurige plek op aarde - mijn hemel, het was echt een trieste bedoening. Stel je een woonkamer voor met langs 2 muren kapotte slotmachines en in het midden van de kamer 3 duidelijk ongebruikte blackjacktafels. Tel daar bij op het ontbreken van klanten en personeel en je ziet een beetje voor je waar we ons bevonden. We hebben ons dus linea recta omgedraaid en zijn terug naar het hotel gegaan.
Zondag hebben we de hele dag rondom de Victoria Falls gelopen. Helaas kunnen we de foto's nog even niet plaatsen - een combinatie van traag internet, het ontbreken van de juiste software enzovoorts. Jullie zullen het dus voorlopig met de boodschap moeten doen dat het de meest schitterende plek is die ik ooit gezien heb. We hebben er verschillende routes gelopen van 11.00 uur tot ongeveer 16.00 uur - fantastisch!
Het grappigste van de dag was de 'natte route'. Hoewel we vooraf gewaarschuwd waren dat je daar ECHT NAT zou worden, had ik dat toch niet zo heel serieus genomen. Ik dacht dat het ernstig overdreven was. Niet dus. Gelukkig waren we toch in onze zwemkleding naar de Falls gegaan en hadden we een rugzak met regenhoes, want echt: zonder dat wil je eht natte pad niet op. Van top tot teen, van kruin tot kruis: ALLES was zeik- en zeiknat! We hebben ons stuk gelachen op 'de brug'. Deze is onderdeel van de natte route. Je staat dan op een brug vlak naast de Falls, dus midden in de damp en het is net of je onder een douche staat - ongelogen en zonder overdrijven. Fantastisch!
Meest spannende moment van de dag was onze eerste baboon-encounter. Die moet ik jullie ook echt vertellen, hoewel ik er niet trots op ben. We waren op een route naar beneden gelopen naar de 'boiling pot', waar al het water uit de Falls bij elkaar komt en kolkt en draait en 'stormt' om vervolgens zijn weg te vervolgen als rivier. Toen we weer omhoog moesten lopen / klimmen, zei Ries mij voorop te lopen vanwege veiligheid: 'als je slipt, kan ik je opvangen'. Klonk als een goed plan, dus daar gingen we. Omdat het pad nogal slingerde en ongelijk van aard was, keek ik nogal veel naar de grond. Zo kon het gebeuren dat ik ineens oog in oog stond met een paar baboons (van die apen met rode billen weet je wel). En niet zomaar oog in oog - ze waren ECHT dichtbij, zeg maar een meter bij me vandaan. Ongelooflijk wat was ik geschrokken! Ik gaf zo'n schrik-reactie (ineens heel veel ademhalen met heel veel geluid) en draaide me om. Of ik weg wilde rennen weet ik niet, maar ik draaide zo tegen Ries aan. Hij kon gelukkig zijn koelte wel bewaren en bleef rustig staan: 'rustig, sta stil, ze doen niets'. Maar mijn knieen knikten schrik en ik kneep Ries' arm helemaal fijn. De baboons passeerden ons op hun dooie gemakkie en beetje bij beetje kwam ik weer tot mezelf. Toen moesten Ries en ik wel een beetje lachen. Twee dagen ervoor bij de game walk hadden we strikte instructies gekregen: als je wild tegen komt, ren niet weg - stand your ground and keep your cool. En wat doe ik? Ik raak helemaal in paniek....
Eenmaal van de schrik bekomen, zijn we achter de baboons aangelopen (terug naar beneden dus) om nog wat mooie foto's en films te maken, want, je raadt het al, op het moment van de encounter hadden we net de camera's opgeborgen. Het zijn schitterende stukjes en foto's geworden, dus vraag ernaar als we terug in Nederland zijn!
Een tweede baboon-encounter betrof Richard, de alpha-male en een banaan. Ja, die moet je dus niet eten op zo'n plek waar wilde baboons vrij rondlopen en gewend zijn aan mensen. Het alfamannetje zag Ries staan met zijn banaan en besloot dat hij daar wel trek in had. Hij kwam dus met grote passen aangelopen, sprong op de rots vlak voor Ries (en direct naast mij, maar nu was ik wel kalm gebleven) en kwam overduidelijk die banaan halen. Ries gooide het ding snel weg en meteen sprong de baboon er achteraan. Eind goed, al goed.
Maandagmorgen hebben we een rhino-walk gedaan, waarbij je actief op zoek gaat naar (1 van de) 5 witte neushoorns in Mosi-oa-Tunya National Park. We hebben deze walk met dezelfde gidsen gedaan als de gamewalk. Dat was wel erg leuk. Het duurde even voor we bij de neushoorn waren, want ja - je moet hem wel 'tracken' natuurlijk. Maar toen we er eenmaal een gevonden hadden, zijn we er heel, heel dichtbij geweest. Gelukkig kon ik nu wel rustig blijven (wegrennen ga je namelijk niet overleven, gezien ze binnen 4 seconden een snelheid van 40 km per uur kunnen halen). Het was verbijsterend, indrukwekkend, .... Ik heb er geen goed woord voor. Onbeschrijflijk dat zo'n schitterend dier je toestaat tot ongeveer 5 meter dichtbij te komen. Dat je de vliegen op zijn kop kan tellen. Deze ontmoeting vond Ries wat spannender dan ik - hij was zich erg bewust van de kracht en snelheid van de neushoorn. Terwijl ik niet veel meer dacht dan 'wow' en 'rustig blijven'. Het was een onvergetelijke, en zelfs (voor mij) emotionele ervaring. Ik kan er nog emotioneel van worden, zo mooi was het!
Na de ontmoeting met de neushoorn was onze tijd nog niet op. We hebben een picknick gedaan met heerlijke ei/mayonaise sandwiches en 'cupcakes', gemaakt door Tony's vrouw. Daarna zijn we heel rustig het park al slingerend uitgereden, op zoek naar buffels en zebra's. En we hebben die nog gevonden ook: zebra's, giraffen, buffels (een heel grote kudde), krokodil, marabu's (heel grote vogels) en heel veel impala's hebben we mogen zien.
Richard is blij nu 2 van de 'big five' in het wild gezien te hebben: de buffel en neushoorn. Hij wil heel graag ook nog luipaarden, leeuwen en olifanten zien, zodat zijn 'big five' compleet is.
Vandaag hangen we wat rond in Livingstone, maar morgen gaan we weer op pad: een dagtrip naar Chobe National Park in Botswana. Dit park staat bekend om zijn grote hoeveelheid olifanten en om zijn leeuwentroepen. Wie weet kunnen we er dus morgen nog twee van het lijstje 'big five' afstrepen.
Wist je trouwens dat dat lijstje voor het eerst is opgesteld door stropers? Omdat deze 5 dieren de meest gevaarlijke landdieren waren waar zij 'last van hadden'....
We werden opgehaald door gidsen Tony (Brits) en Palata (Zambiaan) en chauffeur Clive. Tony vertelde ons meteen dat we 'unfortunately' de enige twee klanten voor deze game walk waren. Vonden wij natuurlijk helemaal geen probleem! Gewoon 2 gidsen tot je beschikking, 1 chauffeur en 1 'guard' - deze kwam er later nog bij. De guard moest 'at all times' voorop lopen, want hij was gewapend. Mocht er iets gebeuren, dan zou hij een waarschuwingsschot kunnen lossen, terwijl Tony en Palata ons in veiligheid zouden brengen. Als je dat hoort, dat veiligheidspraatje vooraf, moet je toch wel even slikken hoor! Je realiseert je dan goed dat je in de echte bush gaat rondlopen, dat het geen burgers bush is, zeg maar en dat het kan gebeuren dat... Nou ja... het is allemaal goed gegaan, want we zijn er allebei nog, haha.
We hebben ruim 3 uur rond gelopen in de Afrikaanse bush. Alleen al het wandelen op zich is schitterend: de omgeving is zoooo mooi! We hebben enorm genoten van de natuur: bijzondere bomen (o.a. de bekende Baobab), bloemen, uitgestrekte savannes... schitterend!
Tony en Palata hebben ons heel veel verteld over verschillende bomen, wat ik helaas niet allemaal goed onthouden heb. Zo is er een boom die gif afscheidt wanneer er van gegeten wordt, maar ik weet de naam niet meer. Olifanten hebben zichzelf hierdoor aangeleerd hele takken van die bomen (en alle anderen) af te rukken, om te voorkomen dat de boom zijn gif kan gaan produceren.
Natuurlijk hebben we niet alleen naar bomen en planten gekeken: we hebben ook de vlinders, vogels en insecten uitgebreid bestudeerd. Maar het gaafste van alles was natuurlijk het wild: gnoe, giraf, 'waterbuck', impala, warthog (wilde zwijnen), 'water monitor lizard', nijlpaard - we hebben het allemaal gezien. Heel bijzonder!
De gamewalk hebben we op vrijdag gedaan. Nu waren we dus al 4 dagen in Livingstone zonder de Victoria Falls bezocht te hebben. Beetje vreemd eigenlijk, dus dit stond voor zaterdag dan eindelijk op ons programma. Helaas liep het allemaal weer eens anders, hihi, zoals wel vaker in dit land.
We wilden 's morgens eerst geld pinnen en dat gaf zoveel problemen, dat we daar pas rond 13.00 uur mee klaar waren - niet geslaagd overigens. In heel Livingstone is het niet mogelijk met je Mastercard geld uit de muur te halen. Beetje apart, maar goed. We waren nog niet blut, dus er was niet een enorm probleem ontstaan of zo, maar het duurde gewoon allemaal erg lang - we hebben namelijk wel alle banken geprobeerd.
Omdat het al zo laat was, wilden we de Falls niet meer doen - je wilt tenslotte wel waar voor je geld. We hebben dat dus uitgesteld tot zondag en zijn op zaterdag (uit pure verveling) het Livingstone Museum in gegaan. Ik vond het nog best we interessant eigenlijk: de ontstaansgeschiedenis van de mens in Zambia, de overgang van dorpsleven naar stadsleven (lees: traditioneel naar westers) en de opinies daarover, de 'circle of life' inclusief een heleboel opgezette dieren, witchcraft, het leven van dr. David Livingstone, het ontstaan van de republiek Zambia - het werd er allemaal uitgebreid uit de doeken gedaan. Ries vond er geen bal aan, maar ja... je moet wat voor je meisje over hebben he?
Zaterdagavond dachten we leuk naar het casino te gaan. Deels omdat we het leuk vinden Blackjack te spelen en deels om met de mastercards geld te kunnen opnemen. Helaas was het casino de meest treurige plek op aarde - mijn hemel, het was echt een trieste bedoening. Stel je een woonkamer voor met langs 2 muren kapotte slotmachines en in het midden van de kamer 3 duidelijk ongebruikte blackjacktafels. Tel daar bij op het ontbreken van klanten en personeel en je ziet een beetje voor je waar we ons bevonden. We hebben ons dus linea recta omgedraaid en zijn terug naar het hotel gegaan.
Zondag hebben we de hele dag rondom de Victoria Falls gelopen. Helaas kunnen we de foto's nog even niet plaatsen - een combinatie van traag internet, het ontbreken van de juiste software enzovoorts. Jullie zullen het dus voorlopig met de boodschap moeten doen dat het de meest schitterende plek is die ik ooit gezien heb. We hebben er verschillende routes gelopen van 11.00 uur tot ongeveer 16.00 uur - fantastisch!
Het grappigste van de dag was de 'natte route'. Hoewel we vooraf gewaarschuwd waren dat je daar ECHT NAT zou worden, had ik dat toch niet zo heel serieus genomen. Ik dacht dat het ernstig overdreven was. Niet dus. Gelukkig waren we toch in onze zwemkleding naar de Falls gegaan en hadden we een rugzak met regenhoes, want echt: zonder dat wil je eht natte pad niet op. Van top tot teen, van kruin tot kruis: ALLES was zeik- en zeiknat! We hebben ons stuk gelachen op 'de brug'. Deze is onderdeel van de natte route. Je staat dan op een brug vlak naast de Falls, dus midden in de damp en het is net of je onder een douche staat - ongelogen en zonder overdrijven. Fantastisch!
Meest spannende moment van de dag was onze eerste baboon-encounter. Die moet ik jullie ook echt vertellen, hoewel ik er niet trots op ben. We waren op een route naar beneden gelopen naar de 'boiling pot', waar al het water uit de Falls bij elkaar komt en kolkt en draait en 'stormt' om vervolgens zijn weg te vervolgen als rivier. Toen we weer omhoog moesten lopen / klimmen, zei Ries mij voorop te lopen vanwege veiligheid: 'als je slipt, kan ik je opvangen'. Klonk als een goed plan, dus daar gingen we. Omdat het pad nogal slingerde en ongelijk van aard was, keek ik nogal veel naar de grond. Zo kon het gebeuren dat ik ineens oog in oog stond met een paar baboons (van die apen met rode billen weet je wel). En niet zomaar oog in oog - ze waren ECHT dichtbij, zeg maar een meter bij me vandaan. Ongelooflijk wat was ik geschrokken! Ik gaf zo'n schrik-reactie (ineens heel veel ademhalen met heel veel geluid) en draaide me om. Of ik weg wilde rennen weet ik niet, maar ik draaide zo tegen Ries aan. Hij kon gelukkig zijn koelte wel bewaren en bleef rustig staan: 'rustig, sta stil, ze doen niets'. Maar mijn knieen knikten schrik en ik kneep Ries' arm helemaal fijn. De baboons passeerden ons op hun dooie gemakkie en beetje bij beetje kwam ik weer tot mezelf. Toen moesten Ries en ik wel een beetje lachen. Twee dagen ervoor bij de game walk hadden we strikte instructies gekregen: als je wild tegen komt, ren niet weg - stand your ground and keep your cool. En wat doe ik? Ik raak helemaal in paniek....
Eenmaal van de schrik bekomen, zijn we achter de baboons aangelopen (terug naar beneden dus) om nog wat mooie foto's en films te maken, want, je raadt het al, op het moment van de encounter hadden we net de camera's opgeborgen. Het zijn schitterende stukjes en foto's geworden, dus vraag ernaar als we terug in Nederland zijn!
Een tweede baboon-encounter betrof Richard, de alpha-male en een banaan. Ja, die moet je dus niet eten op zo'n plek waar wilde baboons vrij rondlopen en gewend zijn aan mensen. Het alfamannetje zag Ries staan met zijn banaan en besloot dat hij daar wel trek in had. Hij kwam dus met grote passen aangelopen, sprong op de rots vlak voor Ries (en direct naast mij, maar nu was ik wel kalm gebleven) en kwam overduidelijk die banaan halen. Ries gooide het ding snel weg en meteen sprong de baboon er achteraan. Eind goed, al goed.
Maandagmorgen hebben we een rhino-walk gedaan, waarbij je actief op zoek gaat naar (1 van de) 5 witte neushoorns in Mosi-oa-Tunya National Park. We hebben deze walk met dezelfde gidsen gedaan als de gamewalk. Dat was wel erg leuk. Het duurde even voor we bij de neushoorn waren, want ja - je moet hem wel 'tracken' natuurlijk. Maar toen we er eenmaal een gevonden hadden, zijn we er heel, heel dichtbij geweest. Gelukkig kon ik nu wel rustig blijven (wegrennen ga je namelijk niet overleven, gezien ze binnen 4 seconden een snelheid van 40 km per uur kunnen halen). Het was verbijsterend, indrukwekkend, .... Ik heb er geen goed woord voor. Onbeschrijflijk dat zo'n schitterend dier je toestaat tot ongeveer 5 meter dichtbij te komen. Dat je de vliegen op zijn kop kan tellen. Deze ontmoeting vond Ries wat spannender dan ik - hij was zich erg bewust van de kracht en snelheid van de neushoorn. Terwijl ik niet veel meer dacht dan 'wow' en 'rustig blijven'. Het was een onvergetelijke, en zelfs (voor mij) emotionele ervaring. Ik kan er nog emotioneel van worden, zo mooi was het!
Na de ontmoeting met de neushoorn was onze tijd nog niet op. We hebben een picknick gedaan met heerlijke ei/mayonaise sandwiches en 'cupcakes', gemaakt door Tony's vrouw. Daarna zijn we heel rustig het park al slingerend uitgereden, op zoek naar buffels en zebra's. En we hebben die nog gevonden ook: zebra's, giraffen, buffels (een heel grote kudde), krokodil, marabu's (heel grote vogels) en heel veel impala's hebben we mogen zien.
Richard is blij nu 2 van de 'big five' in het wild gezien te hebben: de buffel en neushoorn. Hij wil heel graag ook nog luipaarden, leeuwen en olifanten zien, zodat zijn 'big five' compleet is.
Vandaag hangen we wat rond in Livingstone, maar morgen gaan we weer op pad: een dagtrip naar Chobe National Park in Botswana. Dit park staat bekend om zijn grote hoeveelheid olifanten en om zijn leeuwentroepen. Wie weet kunnen we er dus morgen nog twee van het lijstje 'big five' afstrepen.
Wist je trouwens dat dat lijstje voor het eerst is opgesteld door stropers? Omdat deze 5 dieren de meest gevaarlijke landdieren waren waar zij 'last van hadden'....
-
06 April 2010 - 12:13
Sandra:
Vet verhaal! Was de moeite waard om even snel op t werk te lezen. Nu moet ik helaas snel weer verder... Denk daar maar aan als je je eenzaam voelt: in Nederland begint het 9-5-lven weer, niks aan hoor! -
06 April 2010 - 13:47
Richard En Marieke:
We leven met jullie mee (vanaf de sunset cruise op de Zambezi, hihi)... -
06 April 2010 - 14:58
Frank En Jolanda:
Wow wat een verhaal zeg! Super! -
06 April 2010 - 15:34
Pa Van Mannekes:
Tjonge, tjonge, jullie maken wel wat mee zeg. Ik/we zijn toch wel erg nieuwsgierig naar alle foto's. Geniet nog maar meer en maak nog meer fot's, maak de 'big five' vol, groetjes (niet namens ma, die reageert zelf wel) -
06 April 2010 - 15:54
Pa En Hennie:
wat een verhaal zeg jeetje leuk om te lezen wel erg spannend ook (zo maken wij ook eens iets mee al is het dan via via)wij genieten erg van jullie reis verslagen.ga zo door wij zitten aan de pc gekleeft. -
06 April 2010 - 16:47
Mama:
Jongens, jongens, wat een prachtig en lang verhaal van jullie belevenissen, zoals papa al zei, we kijken heel erg uit naar alle foto's en verhalen als jullie terug zijn, maar ik denk dat jullie wel een jaar nodig hebben om alles te laten zien en vertellen. Zoals Theo enHennie zitten wij ook een paar keer per dag achter de computer.
GENIETSE liefs moeders -
06 April 2010 - 17:37
Eefje:
Wow, weer zo'n fantastisch verhaal!! Jullie blijven jullie eigen geweldige ervaringen overtreffen.
Heerlijk om jullie verslagen te lezen! -
06 April 2010 - 19:23
Cobie:
Jaloers, jaloers en nog eens JALOERS
zO DAT WETEN JULLIE WEER;
hET IS JULLIE GEGUNt.
Geniet maar voort.
Salu
Cobie -
06 April 2010 - 19:42
Oom Bram:
Ja zeker een mooi reisverslag,
Maar Marieke je moet snel terug komen want een Zondag kun je van start in de Maraton van Rotterdam,
Er doen geen baboons en neushoorns mee.
Ik zie je (niet) groetjes en veel plazier jullie Cisca En Bram -
06 April 2010 - 20:58
Ria:
Heerlijk weer om al jullie avonturen te lezen. Ik vind het knap hoor Marieke dat je rustig kan blijven en heerlijk als je dan in paniek bent, dat je dan nog altijd je rots in de branding Richard hebt. Jullie zijn een geweldig koppel.
Ik kijk nu alweer uit naar jullie volgende avontuur. Groetjes. -
07 April 2010 - 19:17
Jenny Reitsma:
Lieve mensen, ik ben onder de indruk van jullie levendig verslag.Erg leuk om ons ook mee te laten genieten van jullie wel en wee, haal er uit wat er in zit,liefs -
07 April 2010 - 21:34
Edwin:
Het ene verhaal is nog leuker en mooier om te lezen dan de andere. Have fun! -
08 April 2010 - 15:19
Tante Corrie:
TSJONGE, JONGE, WAT EEN BELEVENISSEN, JULLIE KUNNEN WEL EN BOEK GAAN SCHRIJVEN ALS JE TERUGKOMT. EEN SPANNEND REISVERHAAL.
bLIJF GENIETEN EN RAAK VOORAL NIET IN PANIEK.
DAAAAAAAAG!! -
11 April 2010 - 17:02
Sabina:
Ik zie het helemaal voor me hoe je bent geschrokken van die baboon. Jullie verhalen zijn zo echt! Het leest erg prettig, alsof je er echt bij bent.
Bedankt daarvoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
