Terug in Lusaka en op naar het volgende avontuur
Door: Richard en Marieke
Blijf op de hoogte en volg Richard en Marieke
12 April 2010 | Zambia, Lusaka
Het is alweer een tijdje geleden dat jullie hebben kunnen genieten van ons verhaal van onze reis naar Botswana.
Inmiddels zitten we alweer een paar dagen in Lusaka, dus.... tijd voor een update.
Na onze Botswana trip hebben we weer de bus terug genomen naar Lusaka om van hieruit verder te reizen. Hoewel ik (Marieke) mij gedurende de twaalf (12!!!!!!!) uur durende busreizen naar het noorden en terug steeds prima heb gevoeld, werd ik van de 'slechts' 6 uur tussen Livingstone en Lusaka wel beroerd. Dat vonden we toch wel een beetje raar. Als je van 12 uur in een razendslechte, benauwde bus op een weg die voor 50% uit puttholes betaat niet reisziek wordt, waarom van een 'korte' busreis met airco dan wel? 's Avonds bleek waarom buikgriepje. Ik heb de hele avond boven de toilet gehangen, gesteund door Richard die me sommeerde rustig te blijven (alweer - denk maar aan de baboons) en vooral gewoon adem te blijven halen, wanneer ik kotsend en hijgend mezelf zielig zat te vinden (en ja, zat te huilen en ja, om mijn mammie vroeg). Het was een heel nare avond, maar zelfs deze avond kende wat lichtpuntjes. Allereest vond ik het heel lief dat Richard bij me was. Let wel: we hadden geen prive-toilet bij het huisje, maar een gedeelde damestoilet, dus daar zat hij dan. Daarnaast kwam er een Zambiaanse dame douchen wiens moeder zuster was, dus zij had wat tips voor me. Ze heeft water gekookt en gemengd met zout en suiker, wat ik moest drinken van haar. Achteraf denk ik dat ik daar alleen maar meer van omhoog bracht, maar goed. Het gebaar is heel lief, dus noem ik deze vrouw toch een lichtpuntje. Later kwam er een andere vrouw, die me op het hart drukte het water/suiker/zout goedje NIET meer te drinken - ik zou er alleen maar meer van moeten .. nou ja, je weet wel. Maar zij had wat beters. Even later kwam ze terug met een 'clear shot of wiskey' (ja echt!) en 2 pilletjes. Ik dus de wiskey gedronken, maar met de pilletjes heb ik even gewacht. Maar goed ook, want mijn maag wilde de wiskey niet accepteren. Ten slotte ben ik maar gewoon water gaan drinken en kalmeerde alles weer genoeg om eindelijk terug naar het huisje te gaan. Hierna volgde nog maar 1 tripje, waarna ik dan toch maar zo'n pilletje heb genomen en daarmee eindigde mijn 'ziek zijn'. Het was even spannend en ik wilde op dat moment zo graag naar huis, maar zoals ik zei: dat Richard er was en dat deze dames zo lief en bezorgd en behulpzaam waren, was dan toch wel weer 'leuk'.
We verblijven op Eureka Camp ongeveer 10km te zuiden van Lusaka. Het is hier erg rustig en ontspannen en we hebben ons eigen game park met impala, zebra en giraffe, welke hier op het terrein lopen (voornamelijk 's nachts als de poort niet dicht is). We hebben al samen met zebra's op de weg gestaan (zij op de linker'stoep', wij op de rechter) en vanuit ons huisje kunnen genieten van impala's.
Van hieruit bezoeken we ook Lusaka en zo zijn we gister een dag op bezoek geweest bij Chisopa, een neefje van Dyness, die de vrouw van de directeur van stichting Joy of a Toy is, voor wie wij hier zijn - snap je m nog?
Chisopa en zijn gezin waren ontzettend lief voor ons. Ze hadden frisdrankjes gehaald en aardappelen, sperziebonen en spaghetti gekookt. We mochten 's morgens mee naar de kerk en 's middags hebben we wat door hun woonwijk gelopen. Het was een heel bijzondere dag. Met name de kerkdienst was voor ons heel bijzonder. Hoe leg ik dat nu uit?
De dienst begon met gezang. Niet zoals wij dat doen in de Bron in Nieuwerkerk (onder begeleiding van een orgel zittend de psalm zingen), maar staand, swingend, klappend, heupwiegend, handen in de lucht zingen. Fantastisch, wat een indruk geeft dat, wat een positieve energie straalt dat uit, wat een dankbaarheid hebben we gezien bij de mensen. Ze zingen alles tweestemmig met hulp van enkele voorzangers en nou ja, dat vonden we gewoon heel mooi.
Aan het eind van een lied zei de voorganger af en toe 'let us all worship the Lord' wat leidde tot een kakafonie aan stemmen: waar wij een keer in de dienst een minuut stil gebed kennen, doen ze dat hier dus een paar keer per dienst hard op door elkaar heen. Dat was een klein beetje eng. Sommige mensen gingen er helemaal in op en stonden letterlijk te trillen op hun benen, maar goed.
Later stapte de pastoor pas naar voren. Hij heeft ook nog enkele liederen 'geleid' en daarna benoemde hij dat hij bij twee vrij nieuwe kerkleden zag dat ze geraakt werden door de heilige geest. Hierop kwamen zij naar voren en, zo legden ze me later uit, ontvingen ze de heilige geest. Ook dat stukje zag er voor ons een beetje eng uit. Ze stonden met hun ogen dicht te tollen op hun benen, vielen bijna om (andere stonden achter hen om hen op te vangen), leken bijna flauw te vallen en ondetussen raakte de pastoor meer en meer gepassioneerd. Toch was het wel bijzonder om te zien en de gemeenschap was ontzettend blij voor ze.
Tenslotte hield de pastoor een preek. Deze had als boodschap dat je de dromen moet volgen, dat door God gegeven dromen andere mensen erin betrekken (bijvoorbeeld dat je droom is om een weeshuis of een school te openen) en dat je je in moet zetten voor je dromen, dat je zelf moet zorgen dat die uitkomen, dat falen geen optie is: fail = first action in learning. Ik vond het heel inspirerend.
Nu vergeet ik te vertellen dat wij voor het ontvangst van de heilige geest door de twee gemeenteleden verwelkomd zijn. Ook dat ging gepaard met enthousiast gezang. Daarnaast kwamen alle leden van de gemeente ons een hand (of een knuffel) geven. Heel apart....
Morgen zet onze vakantie zich voort richting het oosten. We gaan South Luangwa bezoeken. Daar zullen we geen toegang hebben tot interent en ook zullen we mobiel niet bereikbaar zijn. Maak je dus geen zorgen als je even niets van ons hoort.
Tot volgende week!!!!!!!
Inmiddels zitten we alweer een paar dagen in Lusaka, dus.... tijd voor een update.
Na onze Botswana trip hebben we weer de bus terug genomen naar Lusaka om van hieruit verder te reizen. Hoewel ik (Marieke) mij gedurende de twaalf (12!!!!!!!) uur durende busreizen naar het noorden en terug steeds prima heb gevoeld, werd ik van de 'slechts' 6 uur tussen Livingstone en Lusaka wel beroerd. Dat vonden we toch wel een beetje raar. Als je van 12 uur in een razendslechte, benauwde bus op een weg die voor 50% uit puttholes betaat niet reisziek wordt, waarom van een 'korte' busreis met airco dan wel? 's Avonds bleek waarom buikgriepje. Ik heb de hele avond boven de toilet gehangen, gesteund door Richard die me sommeerde rustig te blijven (alweer - denk maar aan de baboons) en vooral gewoon adem te blijven halen, wanneer ik kotsend en hijgend mezelf zielig zat te vinden (en ja, zat te huilen en ja, om mijn mammie vroeg). Het was een heel nare avond, maar zelfs deze avond kende wat lichtpuntjes. Allereest vond ik het heel lief dat Richard bij me was. Let wel: we hadden geen prive-toilet bij het huisje, maar een gedeelde damestoilet, dus daar zat hij dan. Daarnaast kwam er een Zambiaanse dame douchen wiens moeder zuster was, dus zij had wat tips voor me. Ze heeft water gekookt en gemengd met zout en suiker, wat ik moest drinken van haar. Achteraf denk ik dat ik daar alleen maar meer van omhoog bracht, maar goed. Het gebaar is heel lief, dus noem ik deze vrouw toch een lichtpuntje. Later kwam er een andere vrouw, die me op het hart drukte het water/suiker/zout goedje NIET meer te drinken - ik zou er alleen maar meer van moeten .. nou ja, je weet wel. Maar zij had wat beters. Even later kwam ze terug met een 'clear shot of wiskey' (ja echt!) en 2 pilletjes. Ik dus de wiskey gedronken, maar met de pilletjes heb ik even gewacht. Maar goed ook, want mijn maag wilde de wiskey niet accepteren. Ten slotte ben ik maar gewoon water gaan drinken en kalmeerde alles weer genoeg om eindelijk terug naar het huisje te gaan. Hierna volgde nog maar 1 tripje, waarna ik dan toch maar zo'n pilletje heb genomen en daarmee eindigde mijn 'ziek zijn'. Het was even spannend en ik wilde op dat moment zo graag naar huis, maar zoals ik zei: dat Richard er was en dat deze dames zo lief en bezorgd en behulpzaam waren, was dan toch wel weer 'leuk'.
We verblijven op Eureka Camp ongeveer 10km te zuiden van Lusaka. Het is hier erg rustig en ontspannen en we hebben ons eigen game park met impala, zebra en giraffe, welke hier op het terrein lopen (voornamelijk 's nachts als de poort niet dicht is). We hebben al samen met zebra's op de weg gestaan (zij op de linker'stoep', wij op de rechter) en vanuit ons huisje kunnen genieten van impala's.
Van hieruit bezoeken we ook Lusaka en zo zijn we gister een dag op bezoek geweest bij Chisopa, een neefje van Dyness, die de vrouw van de directeur van stichting Joy of a Toy is, voor wie wij hier zijn - snap je m nog?
Chisopa en zijn gezin waren ontzettend lief voor ons. Ze hadden frisdrankjes gehaald en aardappelen, sperziebonen en spaghetti gekookt. We mochten 's morgens mee naar de kerk en 's middags hebben we wat door hun woonwijk gelopen. Het was een heel bijzondere dag. Met name de kerkdienst was voor ons heel bijzonder. Hoe leg ik dat nu uit?
De dienst begon met gezang. Niet zoals wij dat doen in de Bron in Nieuwerkerk (onder begeleiding van een orgel zittend de psalm zingen), maar staand, swingend, klappend, heupwiegend, handen in de lucht zingen. Fantastisch, wat een indruk geeft dat, wat een positieve energie straalt dat uit, wat een dankbaarheid hebben we gezien bij de mensen. Ze zingen alles tweestemmig met hulp van enkele voorzangers en nou ja, dat vonden we gewoon heel mooi.
Aan het eind van een lied zei de voorganger af en toe 'let us all worship the Lord' wat leidde tot een kakafonie aan stemmen: waar wij een keer in de dienst een minuut stil gebed kennen, doen ze dat hier dus een paar keer per dienst hard op door elkaar heen. Dat was een klein beetje eng. Sommige mensen gingen er helemaal in op en stonden letterlijk te trillen op hun benen, maar goed.
Later stapte de pastoor pas naar voren. Hij heeft ook nog enkele liederen 'geleid' en daarna benoemde hij dat hij bij twee vrij nieuwe kerkleden zag dat ze geraakt werden door de heilige geest. Hierop kwamen zij naar voren en, zo legden ze me later uit, ontvingen ze de heilige geest. Ook dat stukje zag er voor ons een beetje eng uit. Ze stonden met hun ogen dicht te tollen op hun benen, vielen bijna om (andere stonden achter hen om hen op te vangen), leken bijna flauw te vallen en ondetussen raakte de pastoor meer en meer gepassioneerd. Toch was het wel bijzonder om te zien en de gemeenschap was ontzettend blij voor ze.
Tenslotte hield de pastoor een preek. Deze had als boodschap dat je de dromen moet volgen, dat door God gegeven dromen andere mensen erin betrekken (bijvoorbeeld dat je droom is om een weeshuis of een school te openen) en dat je je in moet zetten voor je dromen, dat je zelf moet zorgen dat die uitkomen, dat falen geen optie is: fail = first action in learning. Ik vond het heel inspirerend.
Nu vergeet ik te vertellen dat wij voor het ontvangst van de heilige geest door de twee gemeenteleden verwelkomd zijn. Ook dat ging gepaard met enthousiast gezang. Daarnaast kwamen alle leden van de gemeente ons een hand (of een knuffel) geven. Heel apart....
Morgen zet onze vakantie zich voort richting het oosten. We gaan South Luangwa bezoeken. Daar zullen we geen toegang hebben tot interent en ook zullen we mobiel niet bereikbaar zijn. Maak je dus geen zorgen als je even niets van ons hoort.
Tot volgende week!!!!!!!
-
12 April 2010 - 13:59
Sabina:
Vervelend dat je zo ziek bent geworden zeg. Maar wat is het toch fijn om zo'n lieve vent bij je te hebben.
Erg mooi om zo een stukje cultuur mee te pakken! Veel plezier bij jullie volgende stukje avontuur! -
12 April 2010 - 15:15
Sandra:
Wat betreft het eerst stukje: rot voor je! Maarre, hoort er ook een beetje bij. Iedere keer als wij op reis zijn hebben we allebei minstens één keer zo'n dagje ertussen. Is ellendig, maar gelukkig ook zo weer over. Lief al die mensen die dan voor je willen zorgen!
En wat betreft het tweede stukje: dat type kerkdiensten heb je in Nederland ook. Maar ik kan me zo voorstellen dat het in Afrika wel even wat anders bij je binnen komt. Zoveel dingen die anders zijn en die je nu leert over hun cultuur!
Volgens mij zijn al dit soort ervaringen echt een verrijking, dus doe zoveel mogelijk indrukken op! Voorlopig zijn jullie daar goed mee bezig, vooral doorgaan!!!
Dikke knuffel voor jullie beiden. -
12 April 2010 - 21:49
Tanta Corrie:
Weer een boeiende ervaring, zo,n kerkdienst. Je was je buikgriepje vast snel vergeten hierdoor. Maar wat een lieve Richard, daar kan je toch maar mooi op steunen. Fijne tijd en blijf genieten. Groeten van ons -
13 April 2010 - 10:52
Mama:
Hoi jongens, ach meissie, je hebt wel eens een hele bootreis gekotst en toen was ook nog helemaal alleen en dat heb je ook overleeft, nu had je je ventje naast je, dat is dan toch minder rottig, ik mis julllie ook hoor, maar ook dit heb je weer doorstaan en kan je nu weer volop genieten, gaan jullie nog terug naar kalwala? IK heb net Corrina gezellig op visite gehad, jullie krijgen de groeten en ook van Ina. Maar wat doen jullie een indrukken op, ga zo door en blijf goed op jezelf en elkaar passen.
dikke pakkerd voor jullie
liefs moeders -
13 April 2010 - 19:07
Cobie:
Wat een belevenissen weer, het houd niet op.
het is hier nog altijd koud.
Veel plezier nog -
15 April 2010 - 13:59
Helga:
Wat een avonturen zeg! Heftig!
Ik heb afgelopen zaterdagavond steeds aan Marieke gedacht, en je raadt nooit waarom: Ik was in de bioscoop, en vond dat de actrice van Alice (in Wonderland! dat zijn jullie nu ook een beetje) heel erg op jou leek. Echt waar.
groetjes en nog veel wonderland gewenst.
Helga -
16 April 2010 - 07:28
Corina:
Hoi Marieke en Richard,
Wat een prachtige verhalen! Leuk om op de foto's ook jullie te zien. Dinsdag ben ik even bij Mariekes moeder langsgeweest, die vertelde al van jullie prachttochten. Fijne tijd nog! -
18 April 2010 - 17:31
Pa En Hennie:
ik.vind.de.stukjes.die.jullie.schijfen.wel.leuk.enspand.de.fotos.zijn.ook.leuk..groejes.je.vader -
20 April 2010 - 18:29
Pa Van Mannekes:
Dag kinderen, alles gaat weer goed. Eén dag ziek, nou ik vind dat je dat ook meegemaakt moet hebben. Van Hans Kramer het volgende; veerpont is een nederlands woord en je krijgt de hartelijke groet, hij vindt jullie verhalen schitterend. Dat zeggen er trouwens meer. Dus zijn velen in afwachting van jullie volgende belevenissen/verhalen.
Groetjes jongens en nog veel moois en plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
