Afscheid en verder gaan
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Richard en Marieke
18 Mei 2010 | Zambia, Lusaka
Afgelopen vrijdag was het zover: definitief afscheid nemen van het dorp. We hadden toch wel enigzins emoties verwacht, maar dat viel reuze mee. Of tegen - dat is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk. Misschien is het handiger als ik eerst de laatste weken in het dorp beschrijf, voor ik dieper inga op het afscheid.
Drie weken geleden zijn we terug gegaan naar het dorp. We werden warm ontvangen, ondanks het onmogelijke tijdstip: 04.00 uur. Alle kinderen kwamen ons begroeten, waarna we nog even mochten slapen in het huis van caretaker Febbie. Rond 07.00 uur werden we (helaas) alweer wakker, dus zijn we maar opgestaan. We hebben een kamer(tje) in het weeshuis gekregen en daar hebben we onze 20 nachten doorgebracht. Opnieuw op matrassen op de vloer, maar dat went, haha. We vonden het heel erg gezellig zo dicht bij de kinderen te zijn. We hebben om de andere dag 's avonds met hem nshima gegeten, we hebben heel veel films met ze gekeken (voordeel van een dvd-speler cadeau doen) en ik heb met de kinderen veel Engels gelezen. Daar mogen ze nog wel wat meer oefening in krijgen, maar goed. Alle kleine beetjes helpen (hoop ik).
We hebben enorm genoten van het koken op vuur, het kletsen bij maanlicht, het 'douchen' met een teil warm water in de zon achter een rieten beschutting, het hebben van kennissen in een dorp zo ver van huis, verhalen vertellen en aanhoren na het avondeten met de kinderen, zwemmen in Lubu river (waar we stroomopwaarts insprongen om ons terug te laten drijven - heerlijk!), het bijwonen van de bevalling (ja, ik mocht er van begin tot eind bij zijn, heel bijzonder), de aankomst van 27 dozen met spullen voor de stichting, middageten bij Pejo, het eten van beef sausages (waar we op getrakteerd hadden en die Ries klaar gemaakt heeft wat hij heel goed kan) en zo meer.
We hebben ook wat moeilijke momenten gehad.
Zo heeft de meubelmaker waar we 20 kastjes en 20 bedden besteld hebben (vanaf februari) nog maar 1 bed af. En een vrachtwagenchauffeur is ons nog steeds een aardig geldbedrag schuldig - wat hij nu moet gaan terugbetalenin gratis ritjes voor de stichting. We zijn erg benieuwd of hij dat ook zal doen.
Ook heb ik wat frustraties ontwikkeld rondom de docenten: als een docent toegeeft niet zo hard haar best te doen omdat ze niet genoeg verdient, wat moet je daar dan mee?
Volgens sommige mensen hebben we niet genoeg gedaan - die blijven maar om meer vragen. Hallo - denk je dan - het houdt een keer op!
Een meisje uit het naastgelegen dorp had mijn hulp gevraagd omdat haar familie haar niet in huis wilde hebben (zo schreef ze in een brief). Achteraf blijkt dat ze wel degelijk welkom is bij haar familie, maar dat ze gewoon liever in het weeshuis opgenomen had willen worden. Gelukkig was ik tegen de tijd dat dit meisje met haar brief kwam al niet meer zo naief als in het begin, dus ben ik er niet ingetrapt, maar het doet toch wel even pijn. Dat mensen (kinderen al) misbruik van 'musungu' (blanke) willen maken...
Dit soort dingen hebben het ons af en toe best moeilijk gemaakt. We zeggen nu dan ook '4 maanden was lang zat'. Tegelijkertijd zijn we nog steeds ontzettend blij dat we gegaan zijn, dat we geholpen hebben, dat we nu een groter stukje van de wereld kennen, dat we een andere cultuur hebben leren kennen, dat we dit allemaal mogen doen en meemaken...
De dag van het definitieve afscheid was uiteindelijk niet zo spectaculair. 's Morgens zijn we nog wat laatste bezoekjes gaan doen in de stad - toen bleek onder andere dat de meubelmaker dus maar 1 stuk af had, waar we erg teleurgesteld over waren. We waren al voor de lunch terug en hebben toen in rap tempo onze kamer leeggehaald, schoongemaakt en heringericht voor de caretakers, die er om de beurt een week slapen. Natuurlijk moesten we ook onze tassen (weer) inpakken. Daarna was er nog tijd om een film te kijken met de kinderen. Dat hebben we dus ook nog even gedaan. Toen de film afgelopen was, was het precies tijd voor ons om naar de weg te gaan. Daar zouden we opgehaald worden door een minibusje van de busmaatschappij om bij de turnoff gedropt te worden. We wilden alle kinderen rustig gedag zeggen, maar een flink aantal was helemaal niet in de buurt en ook niet te vinden, dus we hebben helaas niet iedereen meer gezien. Wie er wel was heeft een hand danwel knuffel en een persoonlijk woordje van ons gekregen. Vooral een paar meiden vonden het niet zo leuk dat we weggingen, geloof ik... Dat was wel even slikken. Een paar jongens en comitelid Duncan zijn met ons meegelopen naar de weg. In de Bemba cultuur is het escorteren van iemand een teken dat hij of zij welkom is om terug te komen, vandaar. Bij de weg staat ook het huis waar we vorige keer gelogeerd hebben, dus daar hebben we opnieuw wat handen geschud en afscheid genomen. Op het moment dat we klaar waren met handjes schudden kwam eerdergenoemde vrachtwagenchauffeur voorbij. Mr. Muchi (zo heet hij dus) was zo vriendelijk te stoppen om ons mee te nemen naar de turnoff. Zo stonden we voor de, voorlopig, laatste keer achter in een open laadbak. Ik heb gezwaaid tot ik niemand meer zag en ik heb gekeken tot er niets meer te zien was, want ja... Nu was het wel echt. Tot mijn eigen verbazing heb ik geen tranen gehad, maar het was wel even lastig hoor! Ries had het ook een beetje moeilijk. Vooral Pejo zal hij gaan missen: ze hebben zo vaak samen gewerkt...
Al met al hebben we een fantastische tijd gehad en heel veel bijzondere dingen meegemaakt.
Nu staan we op het punt naar Madagascar te vertrekken. Morgenavond vliegen we van Lusaka naar Johannesburg, waarvandaan we de volgende ochtend doorgaan naar Antananarivo (hoofdstad van Madagascar). Daar worden we van het vliegveld opgehaald en naar onze eerste verblijfplaats gebracht. Een bed&breakfast wat gerund wordt door een Nederlander en zijn Malagassy echtgenote. Het wordt een beetje spannend voor ons. Madagascar is Franstalig en wij komen niet veel verder dan 'je ne parle pas francais'. Maar vooruit, met een glimlach, een positieve houding, een respectvolle houding en een woordenboek-voor-noodgevallen moet je toch een heel eind komen, niet?
Omdat ik geen idee heb hoe de internetvoorzieningen zijn op Madagascar, geef ik voor de enthousiastelingen die ons over 4 weken van Schiphol willen ophalen alvast de vluchtgegevens door:
maatschappij:
KLM
vlucht:
KL 566 Nairobi - Amsterdam
verwachte aankomsttijd:
05.30 uur op 18 juni
PS we hebben er alle begrip voor als we niemand vinden op het vliegveld - wat een onmogelijke tijd he?
Drie weken geleden zijn we terug gegaan naar het dorp. We werden warm ontvangen, ondanks het onmogelijke tijdstip: 04.00 uur. Alle kinderen kwamen ons begroeten, waarna we nog even mochten slapen in het huis van caretaker Febbie. Rond 07.00 uur werden we (helaas) alweer wakker, dus zijn we maar opgestaan. We hebben een kamer(tje) in het weeshuis gekregen en daar hebben we onze 20 nachten doorgebracht. Opnieuw op matrassen op de vloer, maar dat went, haha. We vonden het heel erg gezellig zo dicht bij de kinderen te zijn. We hebben om de andere dag 's avonds met hem nshima gegeten, we hebben heel veel films met ze gekeken (voordeel van een dvd-speler cadeau doen) en ik heb met de kinderen veel Engels gelezen. Daar mogen ze nog wel wat meer oefening in krijgen, maar goed. Alle kleine beetjes helpen (hoop ik).
We hebben enorm genoten van het koken op vuur, het kletsen bij maanlicht, het 'douchen' met een teil warm water in de zon achter een rieten beschutting, het hebben van kennissen in een dorp zo ver van huis, verhalen vertellen en aanhoren na het avondeten met de kinderen, zwemmen in Lubu river (waar we stroomopwaarts insprongen om ons terug te laten drijven - heerlijk!), het bijwonen van de bevalling (ja, ik mocht er van begin tot eind bij zijn, heel bijzonder), de aankomst van 27 dozen met spullen voor de stichting, middageten bij Pejo, het eten van beef sausages (waar we op getrakteerd hadden en die Ries klaar gemaakt heeft wat hij heel goed kan) en zo meer.
We hebben ook wat moeilijke momenten gehad.
Zo heeft de meubelmaker waar we 20 kastjes en 20 bedden besteld hebben (vanaf februari) nog maar 1 bed af. En een vrachtwagenchauffeur is ons nog steeds een aardig geldbedrag schuldig - wat hij nu moet gaan terugbetalenin gratis ritjes voor de stichting. We zijn erg benieuwd of hij dat ook zal doen.
Ook heb ik wat frustraties ontwikkeld rondom de docenten: als een docent toegeeft niet zo hard haar best te doen omdat ze niet genoeg verdient, wat moet je daar dan mee?
Volgens sommige mensen hebben we niet genoeg gedaan - die blijven maar om meer vragen. Hallo - denk je dan - het houdt een keer op!
Een meisje uit het naastgelegen dorp had mijn hulp gevraagd omdat haar familie haar niet in huis wilde hebben (zo schreef ze in een brief). Achteraf blijkt dat ze wel degelijk welkom is bij haar familie, maar dat ze gewoon liever in het weeshuis opgenomen had willen worden. Gelukkig was ik tegen de tijd dat dit meisje met haar brief kwam al niet meer zo naief als in het begin, dus ben ik er niet ingetrapt, maar het doet toch wel even pijn. Dat mensen (kinderen al) misbruik van 'musungu' (blanke) willen maken...
Dit soort dingen hebben het ons af en toe best moeilijk gemaakt. We zeggen nu dan ook '4 maanden was lang zat'. Tegelijkertijd zijn we nog steeds ontzettend blij dat we gegaan zijn, dat we geholpen hebben, dat we nu een groter stukje van de wereld kennen, dat we een andere cultuur hebben leren kennen, dat we dit allemaal mogen doen en meemaken...
De dag van het definitieve afscheid was uiteindelijk niet zo spectaculair. 's Morgens zijn we nog wat laatste bezoekjes gaan doen in de stad - toen bleek onder andere dat de meubelmaker dus maar 1 stuk af had, waar we erg teleurgesteld over waren. We waren al voor de lunch terug en hebben toen in rap tempo onze kamer leeggehaald, schoongemaakt en heringericht voor de caretakers, die er om de beurt een week slapen. Natuurlijk moesten we ook onze tassen (weer) inpakken. Daarna was er nog tijd om een film te kijken met de kinderen. Dat hebben we dus ook nog even gedaan. Toen de film afgelopen was, was het precies tijd voor ons om naar de weg te gaan. Daar zouden we opgehaald worden door een minibusje van de busmaatschappij om bij de turnoff gedropt te worden. We wilden alle kinderen rustig gedag zeggen, maar een flink aantal was helemaal niet in de buurt en ook niet te vinden, dus we hebben helaas niet iedereen meer gezien. Wie er wel was heeft een hand danwel knuffel en een persoonlijk woordje van ons gekregen. Vooral een paar meiden vonden het niet zo leuk dat we weggingen, geloof ik... Dat was wel even slikken. Een paar jongens en comitelid Duncan zijn met ons meegelopen naar de weg. In de Bemba cultuur is het escorteren van iemand een teken dat hij of zij welkom is om terug te komen, vandaar. Bij de weg staat ook het huis waar we vorige keer gelogeerd hebben, dus daar hebben we opnieuw wat handen geschud en afscheid genomen. Op het moment dat we klaar waren met handjes schudden kwam eerdergenoemde vrachtwagenchauffeur voorbij. Mr. Muchi (zo heet hij dus) was zo vriendelijk te stoppen om ons mee te nemen naar de turnoff. Zo stonden we voor de, voorlopig, laatste keer achter in een open laadbak. Ik heb gezwaaid tot ik niemand meer zag en ik heb gekeken tot er niets meer te zien was, want ja... Nu was het wel echt. Tot mijn eigen verbazing heb ik geen tranen gehad, maar het was wel even lastig hoor! Ries had het ook een beetje moeilijk. Vooral Pejo zal hij gaan missen: ze hebben zo vaak samen gewerkt...
Al met al hebben we een fantastische tijd gehad en heel veel bijzondere dingen meegemaakt.
Nu staan we op het punt naar Madagascar te vertrekken. Morgenavond vliegen we van Lusaka naar Johannesburg, waarvandaan we de volgende ochtend doorgaan naar Antananarivo (hoofdstad van Madagascar). Daar worden we van het vliegveld opgehaald en naar onze eerste verblijfplaats gebracht. Een bed&breakfast wat gerund wordt door een Nederlander en zijn Malagassy echtgenote. Het wordt een beetje spannend voor ons. Madagascar is Franstalig en wij komen niet veel verder dan 'je ne parle pas francais'. Maar vooruit, met een glimlach, een positieve houding, een respectvolle houding en een woordenboek-voor-noodgevallen moet je toch een heel eind komen, niet?
Omdat ik geen idee heb hoe de internetvoorzieningen zijn op Madagascar, geef ik voor de enthousiastelingen die ons over 4 weken van Schiphol willen ophalen alvast de vluchtgegevens door:
maatschappij:
KLM
vlucht:
KL 566 Nairobi - Amsterdam
verwachte aankomsttijd:
05.30 uur op 18 juni
PS we hebben er alle begrip voor als we niemand vinden op het vliegveld - wat een onmogelijke tijd he?
-
18 Mei 2010 - 12:13
Mama:
HOi, Little Richard zit ingepakt alsof het ver onder nul is, dat kind smelt volgens mij.Je moeder vindt het niet te vroeg hoor om naar schiphol te gaan, ik ga een dag eerder zodat ik zeker weet dat ik vooraan sta(ha ha), heerlijk om weer foto's te zien van daar, geniet van de laatste weken pas goed op jezelf en elkaar, hopelijk horen we af en toe nog iets, zoniet geniet van de laatste paar weekjes en tot gauw.
kus papa en mama.
-
18 Mei 2010 - 15:04
Edwin:
Mooi verhaal weer dit. Ik kan me voorstellen, dat zoiets wat jullie hebben gedaan een enorme indruk maakt op een mens. En het dan ook erg moeilijk maakt om daar weer weg te gaan, ondanks dat je misschien ook wel weer de behoefte hebt in een normaal leventje weer. Het was in elk geval een avontuur om niet snel te vergeten.
Ik moet zeggen, dat ik me er ook wel weer op verheug om jullie straks weer te zien.
Veel plezier in Madagaskar!
Edwin -
18 Mei 2010 - 15:17
Corrie Verkleij:
Ja, wat moet je nu van zo,n afscheid denken. Misschien wilden ze het jullie niet te moeilijk maken. Houd het daar maar op. En wat een schatje, Little Richard.
Nog heel veel plezier samen in Madagaskar, geniet ervan en 18 juni een hele mooie aankomst toegewenst. Zelf hoop ik dan al een aardig stukje op weg te zijn naar SdC.Met Gerard alles goed.
Sterkte met acclimatiseren in Nederland. Liefs van ons beiden. -
18 Mei 2010 - 18:56
Tessa:
wat hebben jullie toch een hoop meegemaakt. kan niet wachten om je weer eens te zien! liefs tessa -
18 Mei 2010 - 21:21
Tante Ans:
Hallo Marieke en Richard.
Wat een lang verhaal maar leuk om alles te lezen , veel meegemaak hoor zelfs een bevalling uniek zeg en dan nog wel een Little Richard,
prachtig hoor . en nog even bij Marja geweest en nu op naar Madagascar, wij wensen jullie veel reis plezier, en een behouden thuiskomst,Ik kan jammer genoeg niet op Schiphol zijn, kom zelf die dag terug met de nachttrein uit Bordeaux, na een fietsvak; met Cobie en ong;12.30 pas in Na/dIJ maar hoop jullie snel te zien.
Liefs t Ans en o Gerrit. -
19 Mei 2010 - 19:17
Cobie:
pff pff wat een belevenissen. Ja, afscheid nemen is niet gemakkelijk en in die landen mag je geen verdriet tonen. wie weet hebben ze zich goed gehouden en later een traantje gelaten. Het is soms moeilijk het te plaatsen.Veel plezier op Madagtascar en tot .....? -
20 Mei 2010 - 20:56
Sabina:
Wat hebben jullie toch een hoop meegemaakt. Jullie hebben ook een hoop voor elkaar gekregen in een zeer korte tijd. Daar mogen jullie trots op zijn.
Ik wens jullie heel veel plezier in madagascar, geniet van het prachtige eiland en de fantastische natuur.
Waarschijnlijk ga ik het niet redden om jullie op te halen aangezien ik om 8 uur weer op school verwacht word. Ik vind het zelf erg jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar dat moet maar snel ingehaald worden. Maar er zullen wel meer mensen zijn die met jullie af willen spreken. Komt vast wel goed!
Veel plezier nog de laatste weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
